سری دوم آفرود لندرور در سال 1958 روی کار آمد اما مشکلی که سریعا درآن به چشم همه مشتریان آمد این بود که بعد از گذشت 10 سال با سری اول خود تفاوت چندانی نداشت و این به مذاق مشتریان خوش نمی آمد و به همین دلیل سریعا حکم بازنشستگی برای آن صادر شد. اما موردی که باعث شد تا این سری شکست سختی نخورد، ادامه عرضه مدل اتاق بلند آن با فاصله محوری بیشتر بود که باعث شد تا کشاورزان و دامپروران بیشتری از آن استقبال کنند. این سری همچنین یکبار دچار تغییرات فیس لیفت شد که بیشترین تغییرات در بخش قوای محرکه آن دیده می شد. همین فیس لیفت باعث شد این سری با یک پسوند A در حدود 10 سال روی خط تولید باقی بماند. در این سری برای اولین بار لندرور از یک موتور 6 سیلندر 2/6 لیتری استفاده کرد. در سالهای انتهایی تولید،روی گلگیر آمدن چراغ های اصلی از مهمترین اقدامات لندرور به حساب می آید. این سری توانست به سرعت عدم موفقیت نسل دوم را جبران کند و رکوردهای زیادی را در فروش نسبت به 2 سری قبل بشکند.
در سال 1971 سرانجام نسل سوم آن به بازار آمد که در نمای کلی اتاق شباهت بسیاری با نسل های قبل داشت. اما با این همه به دلیل قرار گرفتن چراغ های بزرگ جلو روی گلگیرهای جلو و به تبع آن بزرگ تر شدن جلو پنجره، نمای کلی آن بسیار زیباتر و مدرن تر از قبل شد. همین تغییرات بزرگ به همراه استفاده از یک موتور V8 برای اولین بار در لندرورها باعث شد تا این مدل به فروش 440 هزار دستگاه در طول دوران تولید دست پیدا کند، تولید سری سوم در سال 1985 متوقف شد.
اما میرسیم به یک نام ماندگار در تاریخ لندرور یعنی دیفندر که در سال 1983 رونمایی شد. اولین سری از آن بنا به مشخصات و مدلش به نام 90 ، 110 ، 127 ، نامیده می شود که این اعداد بیانگر فاصله دو محور از هم بر حسب اینچ است. این محصولات شباهت بسیاری به لندرور سری 3 دارند و از همان اتاق جعبه ای شکل با چاشنی آیرودینامیک تر استفاده می کنند.
اما مهمترین تغییرات ضاهری در آن، پهن تر شدن محورها و بیرون آمدن لاستیک ها از آن است که نمایی عضلانی تر به آن می دهد و از طرفی پایداری آن را در شیب های عرضی بیشتر می کند. ضمن اینکه برای پوشش این بیرون زدگی تایرها ، لبه های گلگیر کمی ورم پیدا کرده اند. همچنین در این سری برای پایداری و نرمی بیشتر از فنرهای لول به جای فنرهای تخت شمش در سیستم تعلیق استفاده شد. هر جند که موتورها از همان بلوک های به کار رفته در لندرورهای سری 3 استفاده می کردند اما به دلیل تغییرات در تزریق سوخت و طراحی بهینه تر آنها، قدرت خروجی بیشتر شد و از همه مهمتر اینکه موتورهای 8 سیلندر که با نام رنج روورها مشترک بودند ، به قدرت های 113 و 134 اسب بخار رسیدند.
سال 1990 یعنی شروع تولید لندرور با نام دیفندر به جای نام های عددی استفاده شد. این بار از اعداد خبری نبود و با اینکه لندرور دیسکاوری نمونه یک خودرو آفرود تمام عیار بود، اما بازهم لازم بود تا نام لندرور با یک خودرو پر قدرت همه جا رو و البته ارزان تر بر سر زبان ها باشدو به همین دلیل تولید دیفندر شروع شد. پیشرانه ها این بار فقط 2 نمونه 6 و 8 سیلندر بنزینی بودند که اولی دارای 2/8 لیتر حجم و دومی نمونه ای 4 لیتری بود و این به معنای افزایش 20 درصدی در حجم و توان موتورها شده بود.
پروژه بهسازی دیفندر پیش رفت تا جایی که آفریقای جنوبی به گروه BMW که لندرور در آن زمان در تملکش بود . پیشنهاد داد تا یک موتور دیزلی برای دیفندر تدارک ببینند و BMW نیز موتور2/5 لیتری توربو دیزل خود را روی دیفندر نصب کرد.
البته تا قبل از آن موتور 2/8 لیتری BMW و یک جعبه دنده 6 سرعته روی این بیابانگرد انگلیسی باعث شد تا دیفندر هم کشش بسیار خوبی داشته باشد و هم سرعت نهایی آن به 160 کیلومتر در ساعت محدود شود . حال با موتور 2/5 لیتری توربو دیزل حتی گفته می شود که نتایج عملی از نمونه بنزینی بهتر شد . دیفندر سرآغاز تولید خودروهای مشابه بسیاری شده است.
منبع: offroad4x4.ir